Халық арасы, ел iшi әрқашанда күлкiге бай. Адам бойындағы кемшiлiктi келемеждеу, орынсыз қылықтарды мысқыл нысанасына алып, сықақтау халық тiршiлiгiнде ертеден бар жасампаз дәстүр. Мұндай iске, әдетте, балалар да ерекше құмар болады. Табиғаттарының өзi тез тұтануға, көңiлдiлiкке, жеңiл әзiл-оспаққа, ойын-күлкiге бейiм балалар әрнәрсенi мазақ етiп, әжуаға айналдыруға дайын тұрады. Сондықтан да болар, жеткiншектер арасында бұл тектес өлеңдер өте мол тараған. Мазақтамаларға 6-12 жас аралығындағы балалардың өте әуес болатындығы байқалады. Бұл кезеңдегi балалар бiр-бiрiне ат қойып, айдар тағуға кез-келген жағдайда бiр-бiрiн келемеждеуге ыңғайланып тұрады. Және ол келемеждерiн көбiнесе өлең жолдары арқылы бiлдiредi. Мұндай өлеңдердiң кейбiрi үлкендер репертуарынан келсе, көпшiлiгi балалар арасында ұрпақтан-ұрпаққа ауысып келе жатқан тұрақты тiркестер болып келедi.
