Монолог
Сына өмір
Мен, мен бір үйдің қанаттыға қақтырмай, тұмсықтыға шоқтырмай өсірген балапаны болдым. Бірақ, балалықтың да заманы өтті.
Неге? Неге өмір сен мені қинайсың? Әлде мені бос жүрген, жүрегінде бір тамшы адамдық қасиеті қалмаған, сынақ шықса соған сынатын жан деймісін?
Жоқ, сен мені қалай сынаққа алсаңда сынбайтын жаратылысынмын. Өмірге келдім, мұратым бір ғана.
Біреулерге заманның тентегімін,
бірақ біреулерге мен бір ай мен күнмін.
Сүрінсемде ешқашан жығылдым демедім.
Қайта тұра, сынаққа беттелемін.
Өмір, сен мені сына, жылат
Мен бірақ жігеріме дес бергенмін.
Ана мен баланы бірге сынап
Сен мені сол сынақтын куәгері еттін.
Жоқ, мен оған ешқашан берілмедім
Келе – келе махаббатты дертім еттің
Жоқ, мен дертті білмегенмін
Бұл жолы тағы да жеңілмедім
Сыналдым заманның талабына
Ақша жетпей өмірдің қамалына
Мен жанмын, қатар болғысы келген
Өзімді басқалармен тен көргім келгем
Бірақ, мен сыналдым бұл жолы да
Мейлі, мейлі мен енді оған да көнгенмін
Өкінгенмін талай рет фәниге келгеніме
Жыладым тіземді құшақтап білегіме
Сынады, сыналған өмір мен пендені
Бұл сынақтың ендігі соны бітерме?!
