| Күз ғана.
… Бұл ғаламда мені ұғатын – Күз ғана,
Шешем бар-тын, жатыр әне, ол қабырда..
…Дөңайбат бұлт, дөң асқан жол, дөкір дүз,
Үнсіз ойда отырмыз.
Иығыма басын үнсіз сүйейді
Жетім күз.
“ Қырық күн болды қыс кіргелі”:
Ерте кеткен есіл күздің
Қырқы бүгін мен үшін.
“Мұнар жапты сары белді”:
Мұнар жапты сары белді,
Мұңды күзім тағы келді.
“Ерте кетіп барасың, сары күз” өлеңінде:
Ерте кетіп барасың, сары күз...
Қала тұрсаңшы әлі де, еркем.
Осындай бейнеленулермен ақын поэзиясынан тұрақты «лирикалық бейне» болып орын алған күз бұл өлеңнің мазмұнынан да сондай дәрежеде көрінген:
«Әзер дегенде күн батты-ау» өлеңінде:
Мұң шалып жүзін шырайлы
Айман-күз жолдан қайтып кеп,
Қоштасып тұрып жылайды:
«Жазығым не еді, айтып кет!»
Күз мезгілін жыр еткенде де оны «күрең тай» бейнесінде көрсетеді:
Тұратын қасымызда қасынысып
Күз деген күрең тайым қайда кетті?
Сыңғырлайды, күледі құртқа-бұлақ,
Саққұлақ тау тігеді сыртқа құлақ.
Күзді кешіп келемін жынды адамдай,
Сау адамдай көрінем сыртқа бірақ .
Күз келгенде неге осы жыл басы емес,
Сапар соңын ойлайды ылғи да адам?!
- деп, мұңлы күй кеше отырып, жанын жұбатар нәрсені күзден іздейді.
Жел
Киедi жадағайын жер қара көк,
Қайтадан жүгiредi жел бала боп...
Жауындар сіңген тобылғы ем,
Серігі – жел мен кең дала,
Тұтанбастай-ақ көрінгем,
Өртедің мені сен ғана!
Желдің адам күйінде бейнеленіп, лирикалық кейіпкер мен жел арасындағы қарымқатынас сипатталады.
Сен жылағанда,
Бәйек боп тіл қатқан кім?
Жел еді!
Көз жасыңды құрғатқан кім?
Достарыңызбен бөлісу: |
