– Аға, сізге журналистік қызмет жақын ба, әлде, өзіңізді мемлекеттік қызметкер ретінде сезінесіз бе? – Әрине, бала кезімнен арман болған
қаламгерлігім ыстық. Алайда, мемлекеттік қызмет
саласында ұзақ жыл қызмет етіп, ащысы мен
тұщысын көрдім.
– Журналист болу бала кезіңіздегі арма - ным дедіңіз. Осы жайлы тарқата айтсаңыз... – 6-7 сыныпта оқып жүргенімде газетке
мақалаларым шыға бастады. Сол кезде Ф айзулла
Сахиев, Серік Байхонов, Серік Пірназардың
тырнақалды туындылары басылымдарда жарық
көретін. Қатарластарымның мақалаларын оқыған
сайын өзімді қамшылап, көп ізденіп, жиі мақала
шығаруға әуестендім. Ақыры С.Киров атындағы
Қазақ мемлекеттік университетінде журналистика
мамандығы бойынша білім алдым.
– Сіз қызметке алғаш араласқан тұста ауданның маңдайалды қаламгерлері кімдер еді? – Талапшыл әрі қайсар басшы Құдабай Ерта-
ев, қаламы қарымды, ойы ұшқыр Айдархан Биба-
саров пен Адырбек Сопбеков, Жақсылық Рахматул-
ла, Төлеғали Отарбаев, Қалжан Исмайлов мықты
қаламгерлер болатын. Сондай-ақ, Алмас Бекжігітов,
Құдайберген
Ертасов,
Оразәлі
Мұсабековты
осы қатарға жатқызуға болады. Олар
журналис тика саласында қанат қағуыма
әрі кәсіби мамандануыма көп ықпал етті.
– Кешегі мен бүгінгі журналистиканың айырмашылығы неде? – Әр кездің өз қиыншылығы бола-
ды. Мәселен, «линотип» машинасы-
мен баспалық әріптерді теріп, га-
зет дайындаудың тауқыметі аз емес.
Оның үстіне, бүгінгідей ағылып
жатқан көліктер жоқ. Ауылдық
жерлерге жиналысқа барудың өзі
қиынның қиыны еді.
– «Жаңақорған тынысы ның» тұрақты оқырманысыз. Осы газеттің шеберхана
