ОҚулық Атыраулық заманауи жазушылардың қазақ және орыс тілдеріндегі шағын прозалық жинағы

341 342

аяулы жанарын мұң атаулыдан азат қылып, қабағын жадырата жазып, жастық шақтың қызбелінде айлы түнде алтыбақан тебіскендей жайлы да жайбарақат, мамырстан күй кешіп, ғұмыр бойы жұп жазбай бірге жүрсек, шірікн, еліктің лағындай, дүниедегі ең қымбат асылымдай алақаныма салып аялап өтсем... Тегінде, кісі байғұстың, әсіресе, жас адамның арманы, тілегі көп-көп болғанымен, оның әр тілегін Құдайдың өзі саусақпен санап, оған жәрдем-шапағатын төгеді дейді. Арман – мұң! Тәтті мұң. Өмір тірегі ғой. Үміт қо! Ар- мандайыншы – армандай берейінші! Қалқатайымның қабағын қалың мұңнан ажыратсам ғой – неткен уай- ым бойын билеген, жап-жас басымен не ойлайды екен, соншама қайғы-қасірет көргендей неге үнемі тұнжырайды да отырады?! Әй, өзім де сорлымын-ау, бірді-екілі кездесіп, тұшынып тіл қатыспай, тоң-теріс болған жанды жаныма сонша жақын көріп, содан қуат, содан шуақ іздеп, сол үшін жанымды шүберекке түйіп азаптанып... Апыр-ай, не дедім мен? Жоқ, олай емес. Неғылған азап бұл?! Қайран махаббат, азапсың-ау! Рахатыңның алдында ылғи да азабың жүреді... азабың жүреді... Мейлі, ол кім еді соншама?! Тағдырымды тарту етердей күйге жетізген кім еді ол?! Бәлкім менікі әбестік шығар: ым десіп тіл қатуға жарамаған тәкәппар қызды жаныма, бағыма балап – балапан шер- ге оранып... О, тоба! Ғашық екенмін...ғашық екенмін мен! Жүрегімді жаншыған сезім – асқақ сезім, жұмбақ қызға деген құшталық, шын ынтазарлық – ырқымды алып, азаптағаны қалай?!

Бейбаяндау базардың бұрышындағы қыздың көзі! Осынау сезік пен сезімге, үміт пен күдікке, мұңға толы көздер үшін қиылып кетсем де өкінермін бе? Бұйыға бермейін, барайын. Барып – махаб- бат, ғашықтық деген дертті ағыл-тегіл жыр қылып төгейін. Барып – көкейімді күйдірген сырды нағыз ғашықша шертейін... Жүрегі бар болса иланар... Ила- нар да икемге кеп, соңымнан ерер... Біз баспайтын тау, біз жүрмейтін жол болмайды сонда! Кетерміз, түу-түу алысқа, бақытқа қарай кетерміз қол ұстасып...».

Алдында қиылып тұрды. Жанабала жанарына бар жігерін жиды. Ғашық қой.
Жанбала:

-Айнұр! Айналып-айналып алдыңызға тағы келдім. Бір көріп кенедей жабысқаныма ғафу өтінемін. Бірақ, мынау аз күндік базарда, өмірде деймін, іздеп жүргенім, таппай жүргенім сіз екенсіз...сіз екенсіз...

Қайшыласа қаптаған қалың жұрттың аяғына тағы қарады қыз. Батып-шығып, шығып-батып аяқтар жүріп келеді. Асыға-аптыға анталаған аяқтар енді болмаса алдындағыны түгел жайпап кетердей өте- мөте суық көрінеді екен.

дить ее милый взгляд от печали, расправить ее брови. Как в юности лунной ночью качаться на качелях, так же, держась за руки, хочется спокойно и беспечно, в благополучии прожить вместе всю жизнь. О, как бы я хотел заботиться о ней, как лань о своем детыны- ше, и носить ее на руках, как самое ценное в жизни... Недаром говорят, что у бедного человека, особенно у молодого, бывает много желаний и грёз, и сам Бог считает по пальцам каждое его желание, оказывая ему милосердие. Счастье – это печаль! Сладкая печаль. Это опора жизни. Это надежда! Буду мечтать, буду продолжать мечтать. Если б я мог вырвать ее из плена тяжелых мыслей! Что за думы ее одолели, о чем она только думает, такая молодая? Почему она все время сидит подавленная, как будто познала столько горя?! А я сам, несчастный, встретившись с ней раза два, не поговорив нормально, посчитав слишком замкнутого человека очень близким себе, ища у него силы, света и тепла, обрекая себя и свою душу на страдания... Да что я говорю? Нет, это не так. Что это за муки?! Да, любовь, ты – мученье! Перед наслаждением всегда бывает страдание... Ну и пусть, кто она такая?! Кто она такая, ради которой я готов принести в дар свою судьбу?! Возможно, я заблуждаюсь: приблизить к себе высокомерную девушку, которая не обмолвилась ни словом, считать ее своим счастьем – все это теля- чьи нежности... О, создатель! Я влюблен... я влюблен! Мое сердце наполнено высоким чувством к загадоч- ной девушке, страстное чувство к ней замучило меня!
Глаза девушки на углу базара! Я не буду сожалеть ни о чем, даже если ради этих глаз, полных чувств подо- зрения, надежды, сомнения и печали, потеряю все. Пойду и расскажу ей о такой болезни, как любовь и влюбленность. Пойду и как настоящий влюбленный поделюсь с ней своей заветной тайной, которая со- жгла мою душу... Если у нее есть душа, то поверит. Поверит и пойдет за мной...Тогда не останется гор, на которые бы мы не взошли, не осталось бы дорог, которые бы мы не прошли! Пойдем далеко-далеко к счастью, взявшись за руки...».
Она стояла перед ним, нежно улыбаясь.

Жанбала собрал всю свою энергию во взгляд, он ведь влюблен.
-Айнур! Я кружил-кружил и опять пришел к Вам. Прошу извинить меня за то, что увидев однажды, при- цепился к Вам, как клоп. Но на этом кратковремен- ном базаре, имею в виду, в жизни, я искал и не мог найти Вас...да, Вас...
Девушка опять взглянула на ноги людей, толкающих- ся взад-вперед вокруг. Ноги идут и идут, то появляясь, то пропадая. Ноги, окружающие со всех сторон, спе- шащие куда-то, кажутся ей очень жестокими, готовы- ми уничтожить хотя бы то, что находится перед ними.

343 344

Жанбала: -Жан баласына бұрын-соңды шертіп көрмеген сырымды сізге айтып тұрмын, мүмкін сенерсіз, сенбессіз – дүниедегі теңдессіз қайғы – сүйген адамыңның, өле сүйіп қалған жаныңның сезіміңе селт етпей, аяққа таптағандай көз-көре алаңғасарлық танытуы шығар, мен сізге ғашықпын, сізді, мынау мойылдай мөлдіреген көзіңізді көргелі есімнен айырылдым. Мынау берекесі жоқ базар- ды тастаңызшы, мен сізді алып кетейін, еріңізші соңымнан, біз бақытты ғұмыр кешеміз...

жүктеу/скачать 34,49 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: