Автор: Сылдырап аққан өзеннің жағасындағы шалғында әр түлік малдың төлдері жайылыпты. Олар бір бірінен:- Иеміз қайсымызды жақсы көреді?- деп сұрасты. (сахнаға төрт - түлік малдың төлдерінің костюм - маскасын киген балалар шығады.) Құлын: (кісінеп жіберіп) Лақ, сен орынсыз мақтанасың, малда бізден артық ешқайсың жоқ, Біз мінсе - көлік, ішсе - сусын, жесе – азықпыз. БұзауМө - ө, мө - ө. Сендер босқа мақтанасыңдар. Ием мені жақсы көреді. Адамның тіршілігіне ең пайдасы мен. Шелек - шелек сүт, қарын - қарын май, қап – қап құрт, ірімшік бізден шығады. Біз сойса соғым, жексе көлік боламыз. Мен тұрғанда сендер неге мақтанасыңдар. Қозы: Бәрің босқа мақтанасыңдар, ием бәрінен де мені жақсы көреді. Матаның асылын біздің жүнімізден тоқиды. Сақылдайтын сары аязда тоңдырмайтын жылы тон, киіз, алаша жылы киімдер менің жүнімнен жасалады. Бота: Сонда бәріңнен кем біз бе? Мал қадірлісі біз. Адам біздің тәтті шұбатымыз бен мамықтай жүнімізді пайдаланады. Сусыз шөл далада таптырмайтын көлікпіз. Біздің мамықтай жүнімізден жасалған көрпені кім мақтамайды. - Жоқ, бәрібір ием мені жақсы көреді?! - Жоқ ием мені жақсы көреді. - Ием мені жақсы көреді. - Адамға ең пайдалысы мына мен - Жоқ, ием мені жақсы көреді Автор. Төлдер әрқайсысы өздерін мақтап көп таласады. Бірінің сөзіне бірі көнбейді. Ақыры олар иелерінен барып сұрайды. Иесі: Сендер босқа таласпаңдар. Бәріңде пайдалысыңдар. Әрқайсыларыңның өз орындарыңыз бар. Адам үшін бәрің де керексіңдер