кешегі бабаларымыздың бәрінің кіндігі топыраққа байланған еді. Менің
шешем, сенің әжең, немерелерінің кіндігін перзентханадан сұратып
алып,топыраққа көмдіртіп жататын.
Көмдіріп жатып, адам туған жеріне
-
деп күрсініп қоятын.
Мағжан:
Менің кіндігім ше, әке?
Бекжан:
Сенікі де... міне балам. Міне, мына топыраққа байланған.Анау
-
у,
асқар Алатаумен бірге.
Мағжан:
...Ал қазірше, топыраққа көмбей ме, әке!
Бекжан:
Ия, қазір ше... Күніне дүние
есігін ашып қаншама сәби
перзентханада туылады. Сол бейкүнә сәбилердің кіндіктерін кімдер
кесті?! Кім? Менің кіндігім қайда тасталып жатыр? (Неге үндемейсіздер,
неге?,..)
Әрине,сұрауы
жоқ, құны жоқ, қан
-
жынға араласып құрдымға кетіп
жатыр.Қан
-
жынға араласып қасиеттен жұрдай болған сол бейкүнә
сәбилердің ертеңі не болмақ? Қамшының
сабымен ғана өлшенетін бес
күндік ғұмырдың өзі кіндігіңмен бірге жазаға кесіледі. Ол жазаның үкімі
-
тас маңдайдағы
тағдырыңның қолында. Ал, бағанағы балапан
-
сәбилердің тағдыры кімнің қолында? Кімнің? Тағы да болжаусыз
болашақ па?!
Осының бәрін ойланам,ойланам да, бесіктей жеңіл өмірді
табыттай ауырлатып алмайықшы!
-
дегім келеді.Қасарысқан қатал
тағдыр бәрі бір өз дегенін істемей қоймайды.Сонда да мен сағынам.
Ақпейілдің сағынамын саябағын,
Аналарым айтса екен
-
деп баяғы әнін.
Кей сәтте шаршап кетем,
аңсап кетем,
Әлдилеп
әлде кімнің аялауын.
әлди
болғым келеді,сәби болғым
Бекжан:
Жоқ, жоқ...елін, елін сатқан,
арын сатқан,сәбиін сатқан,дін мен
ділін дүбәралатқан, сайтанын семіртіп баққан, кіндіксіз туылып,
жұмыртқадай шіріп жатқан, тағдырын табыттай ауырлатқан адамдарды
көрсеңдер,
Қазақ, қазақ болыңдар!
-
деп айтыңдаршы!
Біз қазақ..,
ұстыны бөлек, ешкімге ұқсамайтын ел едік, балам.
Достарыңызбен бөлісу: 
