«Окошкадан қараған
-
ой,
Шашын майлап тараған.
Айналайын,
бөпем менің,
Ақ алтыннан жаралған».
Әкем
де, мен де мұның соңғы екі жолын бір қайырып тастадық. Әкем еңді басқа бір әуенге көшті.
Әкем
бұл
әнді бастаса болды, менің
көз алдыма төменгі Ақтоған,
ондағы ұжымшардың қауыны,
есекке мінген Есдәулет шал келеді.
Оның себебі —
дәл осындай кешкі мезгіл еді. Әкем Бауыржанды алдына алып отырып, осы әнді
айтты.
-
Ата, бұл қандай ән?
-
Бір әпендінің қайыр сұрағанда айтқаны екен. Жарықтық көк есегімен келіп, қауыншьшың үйінің
сыртында былай әндетіп тұр дейді:
«Дәу
-
дәуінен қата көр
-
ой,
Бел
арыққа жата көр
-
ой.
Піскендерін, дәмділерін
Қап
ішіне ата көр
-
ой.
Қара
қатын қатқыр
-
ай,
Шығайын деп жатыр
-
ай.
Ұсталасың бол енді,
Тездеп тығыл, батыр
-
ай».
Әпеңдімісің
деген, «қауын ұрла» деп арық жанына әдейі тастап
кеткен баласын өлеңге қосып
тұрғанын аңғармапты ғой сонда. Қу қара қатын түсіне қойыпты да:
-
Мына алжыған пәле не деп тұр? —
деп далаға атып
шығыпты.
Әпендінің
баласы жасырынып
үлгере алмай, қолға түсіпті. Әлгі жерде қара қатын қатты ашуланып, әпеңдіге ештеңе татырмай қуып
шығыпты.
-
Ата, әпенді деген кім?
-
Балам,
бұрынғы
жоқшылық уақытта сондай адамдар болған екен. Ақкөңіл, қулық
-
сұмдықтан
құр алақан, аңғал, күлдіргі, ел аралап жүріп күнін көретін бір бейшаралар олар. Өздерінің
жан адамға
зияны болмайды екен. Сондықтан жұрт оларды қатты сыйлаған.
Достарыңызбен бөлісу: 
